Άγχος, Χαλάρωση και Ψυχονευροανοσολογία

Άγχος, Χαλάρωση και Ψυχονευροανοσολογία

Οι Αμερικάνοι γιατροί BernieSiegal και LarryDosseyέχουν κάνει πολλά για να αυξήσουν την γνώση στην σημασία της Ψυχονευροανοσολογίας (ΨΝΑ).Ο όρος έγινε αρχικά δημοφιλής το 1986 με την δημοσίευση του βιβλίου του Siegal, Love, medicineandmiracles(1986).

Στο βιβλίο έγραψε για ασθενείς οι οποίοι είχαν επιζήσει από τον καρκίνο. Τους αποκαλεί « εξαιρετικούς καρκινοπαθείς ασθενείς». Σε μια δημοφιλή ομιλία σε διαπρεπείς, ορθόδοξους γιατρούς ( πολλοί εκ των οποίων ήταν απροκάλυπτα εχθρικοί απέναντι στις ιδέες του), διάβασε φωναχτά από το μυθιστόρημα LadyChatterley’sLover. Διάβασε για λίγο, μέχρι που οι συντηρητικά ντυμένοι κύριοι μπροστά του άρχισαν να αντιδρούν νευρικά και να κοκκινίζουν από θυμό. Σε εκείνο το σημείο έκανε παύση και είπε ήσυχα « Τώρα λοιπόν, κύριοι, μην μου πείτε ότι το μυαλό σας δεν επηρέασε το σώμα σας!»

Η ΨΝΑ είναι μια ιατρική υποειδικότητα η οποία συμπεριλαμβάνει την μελέτη της σχέσης ανάμεσα στο μυαλό (ψυχή), τον εγκέφαλο (νεύρα) και την ικανότητα του σώματος να αμύνεται ενάντια στην ασθένεια (ανοσοποιητικό). Οι άνθρωποι έχουν όντως την ικανότητα να επηρεάζουν την υγεία ή την ευαισθησία σε ασθένεια μέσα από την δύναμη της σκέψης. Αυτή η ανακάλυψη δεν έγινε αμέσως αποδεκτή μέσα στην ορθόδοξη ιατρική. Πράγματι, ο Siegal αναφέρει κατά λέξη τα όσα είπε ο Dostoevsky στην αρχή του βιβλίου του: «Μια νέα φιλοσοφία , ένας τρόπος ζωής, δίνεται για το τίποτα. Πρέπει να πληρώσει κάποιος ακριβά και την αποκτά με πολλή υπομονή και μεγάλη προσπάθεια.» Ίσως αυτή η παράθεση είναι τόσο σχετική με την αρωματοθεραπεία όσο είναι και με την ΨΝΑ.

Ο NormanCousins, ένας ασθενής, αποφάσισε να εφαρμόσει την αρχή της ΨΝΑ στον εαυτό του. Έχοντας διαγνωστεί ότι πάσχει από αγκυλωτική σπονδυλίτιδα, του είπαν ότι ο νωτιαίος συνδετικός ιστός του διαλύονταν (Cousins 1979). Μια αγωγή θεραπείας που αποτελούνταν από 26 ασπιρίνες και 12 ταμπλέτες φαινυλβουζατόνης καθημερινά, κατέληξε να έχει κνίδωση σε όλο του το σώμα αλλά καμία ανακούφιση από τον πόνο. Τρομοκρατημένος από την θεραπεία που του έδωσαν στο νοσοκομείο ( μια μέρα αναγκάστηκε να δώσει τέσσερις φορές δείγμα αίματος για την ίδια εξέταση επειδή το εργαστήριο παθολογίας βρισκόταν σε χαοτική κατάσταση), έφυγε από το νοσοκομείο και πήγε σε ένα ξενοδοχείο. Ο Cousinsγνώριζε ότι ο πόνος θα επηρεαζόταν από την συμπεριφορά του και την αντιμετώπιση του προς την ασθένεια, και ενστικτωδώς επέλεξε να δοκιμάσει το γέλιο αντί της θεραπείας.

Ήταν μια γενναία και απελπισμένη κίνηση, αλλά μια κίνηση που του έδειξε ότι δέκα λεπτά αυθεντικού γέλιου μέχρι δακρύων, είχαν αναισθητικό αποτέλεσμα και του έδωσαν 2 ώρες ύπνου χωρίς πόνο. Αναζητώντας «πραγματικές» αποδείξεις, ο Cousinsέκανε αιματολογικές εξετάσεις οι οποίες επιβεβαίωσαν ότι ο ρυθμός ιζηματοποίησης των ερυθροκυττάρων μειώθηκε κατά 5 μονάδες μετά από την θεραπεία γέλιου. Ακόμα καλύτερα, το αποτέλεσμα ήταν αθροιστικό. Φαίνεται ότι το γέλιο διέγειρε την παραγωγή ενδορφινών , οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα μια προφανή μείωση της φλεγμονής των αρθρώσεων του. Ενισχυμένος από αυτήν την ανακάλυψη, αρνήθηκε να αφήσει τους φίλους του να τον δουν αν δεν του έφερναν ένα καινούργιο ανέκδοτο , ένα καρτούν, ή μια ταινία που να τον κάνει να γελάσει. Ο Cousinsκατάλαβε ότι το πώς ένιωθε, επηρέαζε το πώς ήταν και αυτό συμπεριελάμβανε και την ασθένεια του.

Θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε εάν το γέλιο μπορούσε να γίνει ένα εμπορεύσιμο προϊόν από τα νοσοκομεία. Στην πραγματικότητα, κάποιες ευχετήριες κάρτες μπορεί να είναι ελαφρώς διασκεδαστικές, αλλά η θεραπεία γέλιου , αν και αποτελεσματική , δεν είναι μια προσέγγιση που μπορεί να ενσωματωθεί εύκολα είτε σε ένα Δυτικό μοντέλο ιατρικής ή στην Δυτική ιδιοσυγκρασία. Η ασθένεια είναι σοβαρή δουλειά και στον ιδιωτικό τομέα οι σοβαρές ασθένειες σημαίνουν πολλά λεφτά και άσχημη διάθεση. Κανένας δεν θέλει να τον δουν να γελάει! Πάντως, η WildeMcCormick (1990), στο βιβλίο της πάνω στο πώς να αλλάξει κάποιος την ζωή του μέσω της αυτοβοήθειας ψυχοθεραπείας, συμβουλεύει « Σιγουρευτείτε ότι γελάτε κάθε μέρα.»

Η σχέση ανάμεσα σε μια συναισθηματική αντίδραση που προκαλείται από μια ασθένεια και τον ρυθμό επιβίωσης ενός ασθενή τονίζεται από τον Fiore (1979 a), έναν ασθενή με καρκίνο. Οι επαγγελματίες της υγείας βρίσκονται σε μοναδική θέση για να ενθαρρύνουν την ΨΝΑ, επειδή « οι νοσηλευτές έχουν την δύναμη να είναι αποκαρδιωτικοί ή να μπορούν να εμπνέουν τους ασθενείς τους» (Young 1990). Όμως, πόσοι επαγγελματίες της υγείας στην πραγματικότητα χρησιμοποιούν αυτήν την δύναμη για να ενθαρρύνουν τους ασθενείς έτσι ώστε να χρησιμοποιήσουν τις δικές τους αυτοθεραπευτικές τους ικανότητες;

Μαριάννα Λαλίδου Αρωματοθεραπεύτρια – Ολιστική θεραπεύτρια

Απόφοιτη της σχολής Εναλλακτικών Επιστημών Natural Health Science (N.H.S)

Μέλος του Ε.Σ.Σ.Ι.Α.Σ ( Επαγγελματικό Σωματείο Συμπληρωματικής Ιατρικής & Ανθρωπιστικών Σπουδών )

Μέλος του Σ.Ε.Α ( Σωματείο Ελλήνων Αρωματοθεραπευτών )