Ορισμοί του Άγχους

Ορισμοί του Άγχους

Υπάρχουν πολλοί ορισμοί και τύποι άγχους, αλλά είναι γενικά αποδεκτό ότι ο HansSeyle του πανεπιστημίου McGill εξέλαβε την ιδέα τους άγχους το 1935.

Διεξήγαγε μια έρευνα πάνω σε αρουραίους και ανακάλυψε ότι αυτοί στους οποίους είχαν χορηγηθεί ποικίλλα ενέσιμα ορμονικά εκχυλίσματα , ανέπτυξαν διευρυμένους αδένες αδρεναλίνης, συρρικνωμένους λεμφαδένες και αιμορραγούντα γαστρεντερικά έλκη. Το ονόμασε «σύνδρομο του άγχους» (Anthony & Thibodeau 1983).

ORahe(1975) , ένας ψυχίατρος στο πανεπιστήμιο της ιατρικής σχολής της Ουάσιγκτον, ανακάλυψε ότι όσο περισσότερο άγχος είχε κάποια άτομο, τόσο πιο πιθανόν ήταν να αρρωστήσει.. Πήρε συνέντευξη σε πάνω από 5000 ανθρώπους και εφηύρε από πού επρόκειτο να γίνει μια κλασσική, συστηματική μέθοδος για τον συσχετισμό των γεγονότων στις ζωές των ανθρώπων με τις ασθένειες τους (Pelletier 1992). Μέχρι εκείνη την περίοδο θεωρούνταν ότι μόνο το άγχος που προκαλούνταν από στεναχώρια θα είχε σημαντικές επιπτώσεις. Πάντως η έρευνα έδειξε ότι οποιαδήποτε αλλαγή στην ρουτίνα της ζωής, ακόμα και το «καλό» άγχος, βρέθηκε να προκαλεί συμπτώματα.

Σήμερα , η λέξη άγχος χρησιμοποιείται για να περιγράψει την αιτία όλων των ασθενειών που δεν μπορούν να ερμηνευτούν με κάποιο άλλο τρόπο, ακόμα και αν το νόημα της λέξης δεν είναι ξεκάθαρο. Ένα άρθρο του 1991 στο Βρετανικό ιατρικό περιοδικό χαρακτήρισε το άγχος ως μια «χίμαιρα- μια αναξιόπιστη λέξη που πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ» (Wilkinson 1991). Πάντως, υπάρχει και το «καλό» άγχος, το οποίο ο καθένας μας βιώνει περιστασιακά και το οποίο «ενεργοποιεί» την δραστηριότητα μας.

Μία σημαντική διάσκεψη που έγινε στην Αριζόνα την δεκαετία του 1980 συγκέντρωσε κορυφαίους ψυχολόγους, γιατρούς και ανοσολόγους για να συζητήσουν και να προσπαθήσουν να ορίσουν την έννοια του άγχους. Μετά από έντονη συζήτηση, συμφωνήθηκε ότι δεν υπάρχει απόλυτος ορισμός του άγχους, αλλά μάλλον «πράγματα» εκτός των ανθρώπων που προκαλούν το άγχος. Αυτά τα «πράγματα» ονομάστηκαν στρεσογόνοι παράγοντες. Προτάθηκε ότι οι άνθρωποι αντιδρούν και προσαρμόζονται στους στρεσογόνους παράγοντες διαφορετικά. Ορισμένα άτομα φαίνεται να είναι σε θέση να μπορούν να το αντιμετωπίσουν, ενώ άλλοι όχι, και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να μπορούμε να πούμε ποιος μπορεί και ποιος δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει.

Οι σύνεδροι συμφώνησαν ότι οι στρεσογόνοι παράγοντες είχαν μετρήσιμες ψυχολογικές και φυσιολογικές επιδράσεις. Αυτό επιβεβαιώνεται από την τελευταία έρευνα του Cohenκαι των συνεργατών του πάνω στο άγχος και στην ανθρώπινη ευαισθησία στο κοινό κρυολόγημα (Cohenκ.α. 1991), η οποία έδειξε ότι ένα άτομο που βρισκόταν σε κατάσταση άγχους ήταν πιθανότερο να κρυολογήσει από ότι κάποιος που δεν βρισκόταν σε κατάσταση άγχους.

Οι Anthonyκαι Thibodeau (1983) έγραψαν για το αρχαίο έθιμο των Κινέζων που χρησιμοποιεί τα αναμενόμενα φυσιολογικά αποτελέσματα του άγχους. ‘Άτομα ύποπτα ότι ψεύδονταν, υποχρεώνονταν να μασήσουν αλεύρι ρυζιού και μετά να το φτύσουν. Οι Κινέζοι πίστεψαν ότι το άγχος του ψεύδους θα καταστούσε το άτομο ανίκανο να εκκρίνει σάλιο. Πράγματι, ίσως αυτή να είναι η πηγή του αποφθέγματος « Η ξηροστομία του φόβου».

Μαριάννα Λαλίδου Αρωματοθεραπεύτρια – Ολιστική θεραπεύτρια

Απόφοιτη της σχολής Εναλλακτικών Επιστημών Natural Health Science (N.H.S)

Μέλος του Ε.Σ.Σ.Ι.Α.Σ ( Επαγγελματικό Σωματείο Συμπληρωματικής Ιατρικής & Ανθρωπιστικών Σπουδών )

Μέλος του Σ.Ε.Α ( Σωματείο Ελλήνων Αρωματοθεραπευτών )